UL/KR'aków zachwycił!

Ten tydzień spędziłam pod hasłem: zabawmy się na koncertach, na których prawie stoimy/siedzimy na scenie z muzykami. Dziś dla zrównoważenia wczorajszych podskoków miałam okazję być na koncercie grupy UL/KR. To grupa z Gorzowa tworząca niezłą muzykę za pomocą gitary i szczypty elektroniki. Ale od początku....

O zespole dowiedziałam się poprzez radio. O koncercie powiadomili dobrzy ludzie. Zamieszanie miało miejsce na krakowskim Kazimierzu w Magazynie Kultury. Miejsce urocze, jednak bez zasad ;) Razem z dwoma muzycznymi duszami przybyłyśmy na 'miejsce muzycznej zbrodni'. Ludzi nie było wiele. Część siedziała na stołkach, porozrzucana po sali, część po prostu na podłodze. Chciałyśmy usiąść między zebranymi ale przemiła pani oznajmiła, że jednak nie można zagracać tak przejścia i żebyśmy sobie usiadły na dechach albo gdzieś - nie no świetnie! Wdech, wydech - tkliwi nihiliści itp. :) Naszym oczom ukazał się zupełnie pusty, okrągły stół, właściwie przy scenie a nawet na. Wygodne ratany z poduszkami, wokół przeróżne dziwne rekwizyty, zastanawiające fotele, starodawne rowery - prawdziwy magazyn kultury! Panowie wchodzą na scenę. Ta jest wyścielona dywanem oraz minimalizmem. Jest gitara i inne sprzęty potrzebne do sterowania tym wszystkim. Czego trzeba więcej? Wydaje się, że po wczorajszej dawce perkusji i bębnów, niczego. To co jest wystarcza w zupełności. Słychać to co trzeba czyli dobry głos, fajną gitarę i to wszystko co wypełnia każdą piosenkę - bulgoczące bagna! Kolejne doświadczenie bliskości z muzykami pozwala mi dostrzec łzy na twarzy wokalisty.... Nie, to nie łzy - to krople potu! W Magazynie jest tak duszno, że można się unieść. Ludzie ratują się alkoholami typu strong :) Jednak to nie zniechęca panów, grają po swojemu, dokładnie tak jak zaplanowali. Siedząc właściwie za sceną i przypatrując się wokaliście, zastanawiam się czy da się jeszcze krócej zawiesić gitarę na pasku i czy jest to wygodne? :) Widocznie tak. A na pewno jest to dokładnie wymierzone, by w sekundę przemieścić się metr dalej, nie zahaczając o kabel, mikrofon i trafić w magiczny przycisk, który sprawi, że piosenka stanie się idealna. Teksty piosenek nie są optymistyczne. Mimo to, słuchając można się do siebie uśmiechnąć. Zostawiają także słuchaczowi pole do rozmyślań, o to chodzi. Słuchamy piosenek: "Anonim", "Magia", "Piekło". Kolejne "łzy" spadają na dywan. Przydałby się jakiś "Cienki lód, po który można się czołgać". Wszystko ma swoje miejsce i czas. Jest czas na bis. Panowie mają specyficzny styl bycia/grania i tak żegnając się oznajmiają: do zobaczenia za 3 lata a może więcej! A po wszystkim znikają w tłumie...

Magia to jest dobre słowo, które określi niespełna godzinę spędzoną z multiistrumentalistami z UL/KR. A panom należy się wielki plus za to, że potrafią stworzyć świetne piosenki w ojczystym języku, brawa! Tym, którzy będą mieli okazję być na koncercie w przyszłości gorąco polecam - ciekawe przeżycie. Oby wrócili wcześniej niż za 3 lata.

p.s. dotykałam gitary :) a poniżej osławiony dywanik.